جلد 8 - شماره سال ۱۳۹۷
جلد (8): 96 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rouzbahani F, Souzanian Kashani N, Eftekhari N. Interpersonal Psychotherapy on Anxiety and Alexithymia in Women with Generalized Anxiety. MEJDS 2018; 8 :96-96
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1330-fa.html
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1330-fa.html
روزبهانی فهیمه، سوزنیان کاشانی نرجس، افتخاری نفیسه. اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر. مجله مطالعات ناتوانی. 1397; 8 () :96-96
1- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران
2- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب
2- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب
چکیده: (2359 مشاهده)
هدف: اختلال اضطراب فراگیر یکی از اختلالات شایع روان‌پزشکی است که باعث ناراحتی فرد و نقص در عملکرد رفتاری و شناختی او می‌گردد. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی زنان دارای اضطراب فراگیر بود.
روش‌بررسی: طرح پژوهش حاضر به روش نیمه‌آزمایشی پیش‌آزمون-پس‌آزمون با انتخاب گروه گواه انجام پذیرفت. جامعهٔ آماری این پژوهش را تمامی زنان دارای اضطراب فراگیر شهر تهران در سال ۱۳۹۷ تشکیل دادند که از میان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس ۳۰ نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامهٔ ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و اضطراب (بک و همکاران، ۱۹۹۸) بود. ابتدا پیش‌آزمون اضطراب و ناگویی هیجانی انجام شد، سپس گروه آزمایشی طی ۸ جلسه تحت روان‌درمانی بین‌فردی قرار گرفتند و گروه گواه، هیچگونه مداخله‌ای دریافت نکرد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله، پس‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و با اجرای آنالیز کواریانس در سطح ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: میانگین اضطراب از ۸٫۶۳±۴۹٫۳۷ به ۱۰٫۹۸±۲۷٫۷۴ و ناگویی هیجانی نمرهٔ گروه آزمایش به‌ترتیب از ۸٫۱۵ ± ۶۰٫۱۱ به ۱۰٫۱۱±۴۳٫۴۳ کاهش پیدا کرد و نتایج کواریانس نشان داد که روان‌درمانی بین‌فردی به‌طور معناداری اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر را کاهش می‌دهد (۰٫۰۰۱p<).
نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی در کاهش اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر بود.
روش‌بررسی: طرح پژوهش حاضر به روش نیمه‌آزمایشی پیش‌آزمون-پس‌آزمون با انتخاب گروه گواه انجام پذیرفت. جامعهٔ آماری این پژوهش را تمامی زنان دارای اضطراب فراگیر شهر تهران در سال ۱۳۹۷ تشکیل دادند که از میان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس ۳۰ نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامهٔ ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و اضطراب (بک و همکاران، ۱۹۹۸) بود. ابتدا پیش‌آزمون اضطراب و ناگویی هیجانی انجام شد، سپس گروه آزمایشی طی ۸ جلسه تحت روان‌درمانی بین‌فردی قرار گرفتند و گروه گواه، هیچگونه مداخله‌ای دریافت نکرد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله، پس‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و با اجرای آنالیز کواریانس در سطح ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: میانگین اضطراب از ۸٫۶۳±۴۹٫۳۷ به ۱۰٫۹۸±۲۷٫۷۴ و ناگویی هیجانی نمرهٔ گروه آزمایش به‌ترتیب از ۸٫۱۵ ± ۶۰٫۱۱ به ۱۰٫۱۱±۴۳٫۴۳ کاهش پیدا کرد و نتایج کواریانس نشان داد که روان‌درمانی بین‌فردی به‌طور معناداری اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر را کاهش می‌دهد (۰٫۰۰۱p<).
نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی در کاهش اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر بود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
