مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR-KHU.KRC.1000.194
1- دانشگاه آزاد واحد کرج
2- دانشگاه خوارزمی
2- دانشگاه خوارزمی
چکیده: (120 مشاهده)
چکیده
زمینه و هدف: کمردرد غیراختصاصی مزمن یکی از شایع ترین بیماری اسکلتی- عضلانی است که می تواند تحت تأثیر جنبه های درد، روانی اجتماعی و شناختی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تمرینات پیلاتس و تمرینات بازآموزی پاسچرال بر درد، ناتوانی و متغییرهای روانشناختی می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. آزمودنی ها 99 زن و مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی که به روش نمونه های در دسترس به 2 گروه تجربی و گروه کنترل (هر گروه 33 نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس، خودکارآمدی و ترس از حرکت مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ادامه، 2 گروه تجربی به مدت 8 هفته پروتکل اختصاصی خود را اجرا کردند؛ گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. پس از جمع آوری اطلاعات، از روش آماری تحلیل کوواریانس مرکب به منظور تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که هردو گروه تجربی تاثیر معناداری در درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار و فعالیت بدنی، خودکارآمدی و ترس از حرکت در مقایسه با گروه کنترل داشته اند؛ درصورتی که تمرینات بازآموزی پاسچرال تاثیر معنی دار بیشتری بر باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار نسبت به تمرینات پیلاتس داشت.
نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی هر دو گروه تمرینی به درمانگــران توصیــه مــی شــود در تدویــن برنامه هــای تمرینــی این تمرینات را مورد توجه قرار دهند.
چکیده
زمینه و هدف: کمردرد غیراختصاصی مزمن یکی از شایع ترین بیماری اسکلتی- عضلانی است که می تواند تحت تأثیر جنبه های درد، روانی اجتماعی و شناختی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تمرینات پیلاتس و تمرینات بازآموزی پاسچرال بر درد، ناتوانی و متغییرهای روانشناختی می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. آزمودنی ها 99 زن و مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی که به روش نمونه های در دسترس به 2 گروه تجربی و گروه کنترل (هر گروه 33 نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس، خودکارآمدی و ترس از حرکت مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ادامه، 2 گروه تجربی به مدت 8 هفته پروتکل اختصاصی خود را اجرا کردند؛ گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. پس از جمع آوری اطلاعات، از روش آماری تحلیل کوواریانس مرکب به منظور تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که هردو گروه تجربی تاثیر معناداری در درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار و فعالیت بدنی، خودکارآمدی و ترس از حرکت در مقایسه با گروه کنترل داشته اند؛ درصورتی که تمرینات بازآموزی پاسچرال تاثیر معنی دار بیشتری بر باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار نسبت به تمرینات پیلاتس داشت.
نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی هر دو گروه تمرینی به درمانگــران توصیــه مــی شــود در تدویــن برنامه هــای تمرینــی این تمرینات را مورد توجه قرار دهند.
زمینه و هدف: کمردرد غیراختصاصی مزمن یکی از شایع ترین بیماری اسکلتی- عضلانی است که می تواند تحت تأثیر جنبه های درد، روانی اجتماعی و شناختی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تمرینات پیلاتس و تمرینات بازآموزی پاسچرال بر درد، ناتوانی و متغییرهای روانشناختی می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. آزمودنی ها 99 زن و مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی که به روش نمونه های در دسترس به 2 گروه تجربی و گروه کنترل (هر گروه 33 نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس، خودکارآمدی و ترس از حرکت مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ادامه، 2 گروه تجربی به مدت 8 هفته پروتکل اختصاصی خود را اجرا کردند؛ گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. پس از جمع آوری اطلاعات، از روش آماری تحلیل کوواریانس مرکب به منظور تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که هردو گروه تجربی تاثیر معناداری در درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار و فعالیت بدنی، خودکارآمدی و ترس از حرکت در مقایسه با گروه کنترل داشته اند؛ درصورتی که تمرینات بازآموزی پاسچرال تاثیر معنی دار بیشتری بر باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار نسبت به تمرینات پیلاتس داشت.
نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی هر دو گروه تمرینی به درمانگــران توصیــه مــی شــود در تدویــن برنامه هــای تمرینــی این تمرینات را مورد توجه قرار دهند.
چکیده
زمینه و هدف: کمردرد غیراختصاصی مزمن یکی از شایع ترین بیماری اسکلتی- عضلانی است که می تواند تحت تأثیر جنبه های درد، روانی اجتماعی و شناختی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تمرینات پیلاتس و تمرینات بازآموزی پاسچرال بر درد، ناتوانی و متغییرهای روانشناختی می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. آزمودنی ها 99 زن و مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی که به روش نمونه های در دسترس به 2 گروه تجربی و گروه کنترل (هر گروه 33 نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس، خودکارآمدی و ترس از حرکت مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ادامه، 2 گروه تجربی به مدت 8 هفته پروتکل اختصاصی خود را اجرا کردند؛ گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. پس از جمع آوری اطلاعات، از روش آماری تحلیل کوواریانس مرکب به منظور تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که هردو گروه تجربی تاثیر معناداری در درد، ناتوانی، باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار و فعالیت بدنی، خودکارآمدی و ترس از حرکت در مقایسه با گروه کنترل داشته اند؛ درصورتی که تمرینات بازآموزی پاسچرال تاثیر معنی دار بیشتری بر باورهای اجتناب از ترس مربوط به کار نسبت به تمرینات پیلاتس داشت.
نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی هر دو گروه تمرینی به درمانگــران توصیــه مــی شــود در تدویــن برنامه هــای تمرینــی این تمرینات را مورد توجه قرار دهند.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |