BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-830-fa.html
، مهدیه عزیزی2
2- دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
زمینه و هدف: برای والدین دارای فرزند مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم، پذیرش بیماربودن فرزندشان دشوار است. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر میزان پذیرش و سبکهای دفاعی مادران دارای فرزند اوتیسم با مکانیسم دفاعی انکار بود.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری را مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسمی مراجعه‌کننده به مراکز کودکان استثنایی شهرستان اصفهان در سه‌ماههٔ اول سال ۱۳۹۴، تشکیل دادند. بااستفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس، ۴۰ زن انتخاب شدند که حداقل دارای یک فرزند اوتیسم بوده و در مقیاس انکار نمرهٔ بیشتری کسب کرده بودند. پرسشنامه‌های سبکهای دفاعی DSQ و پذیرش و عمل، نسخهٔ دوم AAQ-2، برای آن‌ها به‌کار گرفته شد؛ سپس به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش در هشت جلسهٔ ۹۰دقیقه‌ای تحت‌درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد قرار گرفت. مجدداً از هردو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. از روش تحلیل کوواریانس به منظور تحلیل نتایج استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که پذیرش مادران تحت‌مداخله به‌طور معناداری افزایش‌یافته (۰٫۰۳۲=p) و میزان استفادهٔ آنان از سبکهای دفاعی رشدنایافته کمتر شده است (۰٫۰۱۱=p).
نتیجه‌گیری: برمبنای نتایج این پژوهش می‌توان به درمان‌گران درحیطهٔ کار با والدین دارای فرزند مبتلا به اوتیسم توصیه کرد: درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد را جهت افزایش پذیرش مادران و کاهش استفاده از سبکهای دفاعی رشدنایافته به کار گیرند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
