چکیده
زمینه و هدف: زبان اشاره زبان طبیعی ناشنوایان ایرانی است و دارای ابزارهایی زبانی برای رمزگذاری مفاهیم مختلف است. هدف این پژوهش بررسی ساخت مالکیت در زبان اشارهٔ ناشنوایان ایرانی (گونهٔ تهرانی) بود.
روشبررسی: این پژوهش به روش کیفی و از نوع تحلیل محتوایی با الگوگیری از روشپژوهشهای بینزبانی زشن و پرنیس (۲۰۰۸) بود. هفت بزرگسال ناشنوای عمیق و مسلط به زبان اشارهٔ ایرانی (گونهٔ تهرانی) به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. یک مترجم و مشاور زبان اشاره در تمام مراحل پژوهش حضور داشت. برای جمعآوری دادهها، رفتارهای زبانی اشارهگران، هنگام ارائهٔ محرکهای زبانی (نوشتار، تصویر و بازی) مشاهده شده و به شکل ویدیویی ضبط گردید. همچنین بهمنظور دستیابی به دادههای خودانگیخته، تماشای هدفمند فیلمهایی به زبان اشارهٔ ایرانی انجام شد. دادهها با برنامهٔ نرمافزاری ELAN تحلیل شدند.
یافتهها: تحلیل دادهها نشان داد که مفهوم مالکیت، هم بهصورت انتسابی (ضمیری و اسمی) و هم گزارهای (ساختهای داشتن، تعلق داشتن) نشانهگذاری میگردد. همچنین از نشانهگذاری فضایی برای نشاندادن روابط ملکی استفاده میشود. در این زبان، صیغگان ضمایر جداگانهای برای مالکیت وجود ندارد. ترتیب واژهها در گروه اسمی مالکیت، مایملک-مالک است (بهغیراز رابطهٔ جزء به کل). همچنین برمبنای یافتهها، تفاوتی میان انتقالپذیری، انتقالناپذیری، جانداری، غیرجانداری، عینی یا انتزاعیبودن مایملک در ساخت مالکیت اسمی و ساخت پایهٔ داشتن برخلاف ساخت تعلقداشتن وجود نداشت. ساخت وجودی در این زبان در مفهوم مالکیت به کار میرود.
نتیجهگیری: این پژوهش نشان داد که زبان اشارهٔ ناشنوایان ایرانی (گونهٔ تهرانی) در حوزهٔ مالکیت، مانند هر زبان طبیعی دیگر دارای ابزارهای زبانی برای بیان مفهوم مالکیت است.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |