چکیده
زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی و مقایسهٔ سندرم متقاطع فوقانی در شاخصههای فضایی-زمانی راهرفتن و شاخصهای عملکردی و تعادل ایستا در زنان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی با افراد سالم بود.
روشبررسی: روش تحقیق حاضر علّی-مقایسهای بود. جامعهٔ آماری پژوهش را افراد مبتلا به ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی و افراد سالم دارای سن ۲۰تا۳۰ سال تشکیل دادند. براساس معیارهای ورود و خروج سی نفر در دو گروه پانزدهنفره از افراد مبتلا به ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی و افراد سالم انتخاب شدند. پارامترهای راهرفتن و زاویهٔ سربهجلو و شانهبهجلو بهوسیلهٔ دوربین دیجیتال، مرکز فشار بااستفاده از صفحهٔ نیروی Wii Balance Board یا همان (BBW)، زاویهٔ کایفوز بهوسیلهٔ خطکش منعطف و شاخصهای عملکردی بااستفاده از کیت اندازهگیری شاخصهای عملکردی FMS، اندازهگیری شد. بهمنظور بررسی تفاوت بین گروه افراد سالم و گروه افراد دارای ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی، آزمون تی مستقل و نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۲ در سطح معناداری ۰٫۰۵ بهکار رفت.
یافتهها: نتایج نشان داد، در میزان پارامترهای فضایی-زمانی راهرفتن (میزان طول گام، سرعت راهرفتن، فرکانس گامبرداری، زمان گامبرداری، طول قدم راست، طول قدم چپ، شاخص تقارن)، بین دو گروه افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی با افراد سالم تفاوت معناداری وجود نداشت (۰٫۰۵<p)؛ همچنین در میزان شاخصهای عملکردی و میزان جابهجایی مرکز فشار شامل نوسانات قدامیخلفی و نوسانات داخلیخارجی، بین دو گروه افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی با افراد سالم تفاوت معناداری مشاهده شد (۰٫۰۰۱>p).
نتیجهگیری: بهنظر میرسد در سندرم متقاطع فوقانی، متغیرهای فضایی-زمانی راهرفتن مختل نمیشود. ازطرفی این سندرم شاخصهای عملکردی و میزان تعادل را تحتتأثیر قرار میدهد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |