مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.US.REC.1401.019
چکیده: (876 مشاهده)
زمینه و هدف: درمانهای فراشناختی و هیجانمدار از درمانهای مؤثر بر افسردگی هستند؛ هدف پژوهش حاضر، مقایسهی اثربخشی درمانهای فراشناختی و هیجانمدار بر افسردگی، طرحوارههای ناسازگار اولیه و عود در مبتلایان به اختلال افسردگیاساسی بود.
روش بررسی: روش پژوهش، نیمهآزمایشی با پیشآزمون-پسآزمون و پیگیری سهماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری، افراد افسرده مراجعهکننده به مراکز مشاوره گچساران بودند. از میان آنها 51 داوطلب واجد شرایط به شیوه دردسترس انتخاب شدند و با تخصیص تصادفی در دو گروه درمان و یک گروه گواه(هر گروه هفدهنفره) قرارگرفتند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه افسردگی بک2 (بک و همکاران، 1996) و طرحوارههای ناسازگار اولیه (یانگ، 1988) بودند. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه، تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطحمعناداری 05/0 توسط نرمافزار spss نسخه21 تحلیل شدند.
یافتهها: در مراحل پسآزمون و پیگیری، گروههای درمان درمقایسه با گروه گواه در متغیر افسردگی بهبودی نشان دادند(001/0>p)؛ همچنین، میزان بهبودی افسردگی در درمان هیجانمدار نسبت به درمانفراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود(001/0>p). در مرحله پسآزمون، گروههای درمان در مقایسه با گروه گواه در کاهش طرحوارهها به طورمعناداری مؤثر بودند؛ و میزان کاهش طرحوارهها در درمان هیجانمدار نسبت به درمانفراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود(001/0>p). در مرحله پیگیری، درمانهای فراشناختی(002/0=p) و هیجانمدار(001/0>p) نسبت به گروه گواه در کاهش طرحوارهها به طورمعناداری مؤثر بودند؛ و میزان کاهش طرحوارهها در درمان هیجانمدار نسبت به درمان فراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود (001/0>p).
نتیجهگیری: درمانهای فراشناختی و هیجانمدار در بهبود افسردگی و کاهش طرحوارهها مؤثرند؛ اما اثربخشی درمان هیجانمدار بیشتر و درجه عود کمتری دارد.
روش بررسی: روش پژوهش، نیمهآزمایشی با پیشآزمون-پسآزمون و پیگیری سهماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری، افراد افسرده مراجعهکننده به مراکز مشاوره گچساران بودند. از میان آنها 51 داوطلب واجد شرایط به شیوه دردسترس انتخاب شدند و با تخصیص تصادفی در دو گروه درمان و یک گروه گواه(هر گروه هفدهنفره) قرارگرفتند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه افسردگی بک2 (بک و همکاران، 1996) و طرحوارههای ناسازگار اولیه (یانگ، 1988) بودند. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه، تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطحمعناداری 05/0 توسط نرمافزار spss نسخه21 تحلیل شدند.
یافتهها: در مراحل پسآزمون و پیگیری، گروههای درمان درمقایسه با گروه گواه در متغیر افسردگی بهبودی نشان دادند(001/0>p)؛ همچنین، میزان بهبودی افسردگی در درمان هیجانمدار نسبت به درمانفراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود(001/0>p). در مرحله پسآزمون، گروههای درمان در مقایسه با گروه گواه در کاهش طرحوارهها به طورمعناداری مؤثر بودند؛ و میزان کاهش طرحوارهها در درمان هیجانمدار نسبت به درمانفراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود(001/0>p). در مرحله پیگیری، درمانهای فراشناختی(002/0=p) و هیجانمدار(001/0>p) نسبت به گروه گواه در کاهش طرحوارهها به طورمعناداری مؤثر بودند؛ و میزان کاهش طرحوارهها در درمان هیجانمدار نسبت به درمان فراشناختی بیشتر و تفاوت معنادار بود (001/0>p).
نتیجهگیری: درمانهای فراشناختی و هیجانمدار در بهبود افسردگی و کاهش طرحوارهها مؤثرند؛ اما اثربخشی درمان هیجانمدار بیشتر و درجه عود کمتری دارد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
