مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.UI.REC.1402.012
1- دانشگاه اصفهان
2- دانشگاه شیراز
2- دانشگاه شیراز
چکیده: (132 مشاهده)
زمینه و هدف: خودآسیبرسانی و عوامل مؤثر بر کنترل یا تشدید آن از مهمترین مباحث مورد مطالعه در سنین نوجوانی به شمار میرود. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل ساختاری سبکهای دلبستگی و پریشانی روانی با نقش واسطهای شفقت به خود در نوجوانان 13 تا 18 سالهی خود آسیبرسان انجام شد.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری، شامل نوجوانان خودآسیب‌رسان 13 تا 18 ساله شهر شیراز، در بهار 1402 بود که 275 نفر از آنها به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای سبک دلبستگی کولینز و رید (1990)، پریشانی روانشناختی کسلر (2002)، شفقت به خود نف (2003) و خودآسیبرسانی کلونسکی و گلن (2009) استفاده گردید. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS-22 و AMOS-22 در دو سطح توصیفی و استنباطی با سطح معناداری برابر با 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافتهها: یافتهها نشان داد اثر غیرمستقیم سبک دلبستگی ایمن (002/0=p، 122/0-= β) و اجتنابی (032/0=p، 059/0= β) با واسطهگری شفقت به خود بر پریشانی روانی معنادار بود و اثر غیرمستقیم سبک دلبستگی اضطرابی (315/0=p، 028/0= β) با واسطهگری شفقت به خود بر پریشانی روانی معنادار نبود. همچنین شفقت به خود در رابطه‌ی بین سبکهای دلبستگی ایمن و ناایمن اجتنابی با پریشانی روانی در نوجوانان خود آسیبرسان نقش واسطهای ایفا می‌کند. بعلاوه، با توجه به شاخصهای مدل پیشنهادی پژوهش، دادههای گردآوری شده برازش پذیرفتنی داشت (925/1=X2 /df، 939/0=CFI، 897/0=GFI، 077/0=RMSEA، 94/0=IFI).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد سبکهای دلبستگی با واسطهگری شفقت به خود نقش معناداری در پریشانی روانی نوجوانان خود آسیبرسان دارند. پژوهش حاضر بیانگر اهمیت عوامل روانشناختی مانند سبکهای دلبستگی و شفقت به خود در پریشانی روانی این گروه از نوجوانان است.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری، شامل نوجوانان خودآسیب‌رسان 13 تا 18 ساله شهر شیراز، در بهار 1402 بود که 275 نفر از آنها به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای سبک دلبستگی کولینز و رید (1990)، پریشانی روانشناختی کسلر (2002)، شفقت به خود نف (2003) و خودآسیبرسانی کلونسکی و گلن (2009) استفاده گردید. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS-22 و AMOS-22 در دو سطح توصیفی و استنباطی با سطح معناداری برابر با 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافتهها: یافتهها نشان داد اثر غیرمستقیم سبک دلبستگی ایمن (002/0=p، 122/0-= β) و اجتنابی (032/0=p، 059/0= β) با واسطهگری شفقت به خود بر پریشانی روانی معنادار بود و اثر غیرمستقیم سبک دلبستگی اضطرابی (315/0=p، 028/0= β) با واسطهگری شفقت به خود بر پریشانی روانی معنادار نبود. همچنین شفقت به خود در رابطه‌ی بین سبکهای دلبستگی ایمن و ناایمن اجتنابی با پریشانی روانی در نوجوانان خود آسیبرسان نقش واسطهای ایفا می‌کند. بعلاوه، با توجه به شاخصهای مدل پیشنهادی پژوهش، دادههای گردآوری شده برازش پذیرفتنی داشت (925/1=X2 /df، 939/0=CFI، 897/0=GFI، 077/0=RMSEA، 94/0=IFI).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد سبکهای دلبستگی با واسطهگری شفقت به خود نقش معناداری در پریشانی روانی نوجوانان خود آسیبرسان دارند. پژوهش حاضر بیانگر اهمیت عوامل روانشناختی مانند سبکهای دلبستگی و شفقت به خود در پریشانی روانی این گروه از نوجوانان است.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
