مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
رضا حاتم پور1 
، شکوه شهسوار2 ، رضا کریمی*3
، شکوه شهسوار2 ، رضا کریمی*3
1- 1- کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشکدە روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران؛
2- 2- کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشکدە روانشناسی، دانشگاه آزاد واحد یزد، یزد، ایران؛
3- گروه رواشناسی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
2- 2- کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشکدە روانشناسی، دانشگاه آزاد واحد یزد، یزد، ایران؛
3- گروه رواشناسی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
چکیده: (94 مشاهده)
زمینه و هدف: اضطراب مدرسه و اهمال کاری از جمله مشکلات بسیار رایج نوجوانان در مدرسه است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان راه حل محور و رفتار درمانی دیالکتیکی بر اضطراب مدرسه و اهمال کاری نوجوانان بود
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان دبیرستانی شهر یزد در سال 1394 تشکیل داده بودند. از بین این دانش آموزان 200 نفر به صورت در دسترس به پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (سولومون،1984) و پرسشنامه اضطراب مدرسه فیلیپس (فیلیپس،1987) پاسخ دادند و سپس به صورت هدفمند از بین این افراد 30 نفر داوطلب واجد شرایط از کسانی که نمره بالاتر از 120در اضطراب مدرسه و نمره بالاتر 90 در اهمال کاری گرفتند، وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی 10 نفر در گروه آزمایش رفتار درمانی دیالکتیکی، 10 نفر در گروه آزمایش راه حل محور و 10 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش آنالیز کواریانس در سطح معناداری α=0/05 تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج آنالیز کواریانس نشان داد که بعد از حذف اثر پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه (سه گروه) پس از مداخله تفاوت معنادار وجود داشت(p<0/001)، هر دو درمان راه حل محور و رفتار درمانی دیالکتیکی در کاهش اضطراب مدرسه و کاهش اهمال کاری تحصیلی نوجوانان موثر بودند و بین این دو درمان در کاهش اضطراب مدرسه و اهمال کاری تحصیلی تفاوت معنی داری وجود نداشت.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت بین اثر بخشی دو درمان راه حل محور و رفتار درمانی دیالکتیکی بر اضطراب مدرسه و اهمال کاری تحصیلی تفاوتی وجود ندارد.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان دبیرستانی شهر یزد در سال 1394 تشکیل داده بودند. از بین این دانش آموزان 200 نفر به صورت در دسترس به پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (سولومون،1984) و پرسشنامه اضطراب مدرسه فیلیپس (فیلیپس،1987) پاسخ دادند و سپس به صورت هدفمند از بین این افراد 30 نفر داوطلب واجد شرایط از کسانی که نمره بالاتر از 120در اضطراب مدرسه و نمره بالاتر 90 در اهمال کاری گرفتند، وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی 10 نفر در گروه آزمایش رفتار درمانی دیالکتیکی، 10 نفر در گروه آزمایش راه حل محور و 10 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش آنالیز کواریانس در سطح معناداری α=0/05 تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج آنالیز کواریانس نشان داد که بعد از حذف اثر پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه (سه گروه) پس از مداخله تفاوت معنادار وجود داشت(p<0/001)، هر دو درمان راه حل محور و رفتار درمانی دیالکتیکی در کاهش اضطراب مدرسه و کاهش اهمال کاری تحصیلی نوجوانان موثر بودند و بین این دو درمان در کاهش اضطراب مدرسه و اهمال کاری تحصیلی تفاوت معنی داری وجود نداشت.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت بین اثر بخشی دو درمان راه حل محور و رفتار درمانی دیالکتیکی بر اضطراب مدرسه و اهمال کاری تحصیلی تفاوتی وجود ندارد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
