مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.CTB.REC.1402.74
سینا غلامی*1 
، عزت الله قدم پور2 ، نگار ذوالفقاری3 ، مریم ناظمی بجندی4 ، الهام امیدی مقدم5 ، طیبه سی سختی6
، عزت الله قدم پور2 ، نگار ذوالفقاری3 ، مریم ناظمی بجندی4 ، الهام امیدی مقدم5 ، طیبه سی سختی6
1- دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
2- دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران.
3- واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4- واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
5- دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
6- واحد فیروزآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، فارس، ایران.
2- دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران.
3- واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
4- واحد رودهن، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
5- دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن
6- واحد فیروزآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، فارس، ایران.
چکیده: (162 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلال بدریخت انگاری بدن، اختلالات خوردن و اختلال اضطراب اجتماعی از مشکلات روان‌شناختی بسیار شایع در متقاضیان جراحی چاقی به شمار می‌روند. بر همین اساس؛ هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی آموزش خودتعیین‌گری با طرحواره درمانی هیجانی بر علائم بدریخت انگاری بدنی، اختلالات خوردن و اضطراب اجتماعی در متقاضیان جراحی چاقی بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع روش تحقیق نیمه‌تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. کلیه متقاضیان جراحی‌های چاقی مراجعه‌کننده به کلینیک‌های جراحی زیبایی و چاقی در شهر کرج در شش ماه اول سال 1403 جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می‌دادند. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، 45 نفر از افراد داوطلب و واجد شرایط وارد مطالعه شدند. این افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه گمارده شدند. گروه آزمایش اول بسته آموزشی گام‌هایی برای خودتعیین‌گری فیلد و هافمن (1994) و گروه آزمایش دوم پروتکل طرحواره‌درمانی هیجانی لیهی (2015) را دریافت کردند. آزمودنی‌ها در هر سه گروه در ابتدای پژوهش پرسشنامه بدریخت انگاری بدن استوزین و همکاران (1998)، پرسشنامه نگرش به خوردن گارنر و همکاران (1982) و پرسشنامه اضطراب اجتماعی کانور و همکاران (200) را پاسخ دادند و پس پایان مداخلات مجددا هر سه پرسشنامه را تکمیل کردند. برای بررسی هدف پژوهش از تحلیل کوواریانس تک متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. داده‌ها در سطح معنی‌داری 05/0 و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 28 تحلیل شدند.
یافته‌ها: تفاوت دو گروه آزمایش و گروه گواه در میزان هر سه متغیر اختلال بدریخت انگاری بدن (811/0=Eta، 001/0p<)، اختلالات خوردن (819/0=Eta، 001/0p<) و اختلال اضطراب اجتماعی (789/0=Eta، 001/0p<) در مرحله پس‌آزمون معنی‌دار بود. با این حال، طرحواره‌درمانی هیجانی نسبت به آموزش خودتعیین‌گری تاثیر بیشتری بر کاهش علائم اختلال بدریخت انگاری بدن، اختلالات خوردن و اختلال اضطراب اجتماعی داشت (001/0p<).
نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که طرحواره‌درمانی هیجانی و آموزش خودتعیین‌گری مداخلاتی هستند که بر کاهش علائم اختلال بدریخت انگاری بدن، اختلالات خوردن و اختلال اضطراب اجتماعی در متقاضیان جراحی چاقی موثراند. با این حال به نظر می‌رسد که طرحواره درمانی هیجانی تاثیر بیشتری بر کاهش علائم این اختلالات دارد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع روش تحقیق نیمه‌تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. کلیه متقاضیان جراحی‌های چاقی مراجعه‌کننده به کلینیک‌های جراحی زیبایی و چاقی در شهر کرج در شش ماه اول سال 1403 جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می‌دادند. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، 45 نفر از افراد داوطلب و واجد شرایط وارد مطالعه شدند. این افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه گمارده شدند. گروه آزمایش اول بسته آموزشی گام‌هایی برای خودتعیین‌گری فیلد و هافمن (1994) و گروه آزمایش دوم پروتکل طرحواره‌درمانی هیجانی لیهی (2015) را دریافت کردند. آزمودنی‌ها در هر سه گروه در ابتدای پژوهش پرسشنامه بدریخت انگاری بدن استوزین و همکاران (1998)، پرسشنامه نگرش به خوردن گارنر و همکاران (1982) و پرسشنامه اضطراب اجتماعی کانور و همکاران (200) را پاسخ دادند و پس پایان مداخلات مجددا هر سه پرسشنامه را تکمیل کردند. برای بررسی هدف پژوهش از تحلیل کوواریانس تک متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. داده‌ها در سطح معنی‌داری 05/0 و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 28 تحلیل شدند.
یافته‌ها: تفاوت دو گروه آزمایش و گروه گواه در میزان هر سه متغیر اختلال بدریخت انگاری بدن (811/0=Eta، 001/0p<)، اختلالات خوردن (819/0=Eta، 001/0p<) و اختلال اضطراب اجتماعی (789/0=Eta، 001/0p<) در مرحله پس‌آزمون معنی‌دار بود. با این حال، طرحواره‌درمانی هیجانی نسبت به آموزش خودتعیین‌گری تاثیر بیشتری بر کاهش علائم اختلال بدریخت انگاری بدن، اختلالات خوردن و اختلال اضطراب اجتماعی داشت (001/0p<).
نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که طرحواره‌درمانی هیجانی و آموزش خودتعیین‌گری مداخلاتی هستند که بر کاهش علائم اختلال بدریخت انگاری بدن، اختلالات خوردن و اختلال اضطراب اجتماعی در متقاضیان جراحی چاقی موثراند. با این حال به نظر می‌رسد که طرحواره درمانی هیجانی تاثیر بیشتری بر کاهش علائم این اختلالات دارد.
واژه‌های کلیدی: آموزش خودتعیین‌گری، اختلالات خوردن، اضطراب اجتماعی، بدریخت انگاری بدنی، طرحواره‌درمانی هیجانی، متقاضیان جراحی چاقی.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
